Zijn kermende geluid uit angst en pijn snijd nog altijd door m’n ziel. Een lieve cursist belde me, Es er loopt hier een hond en die ziet er niet best uit. Heel raar maar zijn poten lijken net de poten van een pony, zo raar dik. Natuurlijk ben ik gelijk in de auto gestapt en naar haar toe gereden. Midden in de verkeersdrukte van Salina zat hij verstopt onder een struik op een groenstrook. Op dit soort plekken is het oppassen dat de hond niet vlucht en tussen het verkeer belandt. Arme beest. Hij was zo bang dat hij ondanks zijn pijn toch wilde vluchten maar gillend van pijn en angst moest ontdekken dat zijn poten hem nauwelijks meer dragen konden. We konden hem met handdoeken insluiten en pakken. Direct Vredenberg dierenartsen gebeld en we konden nog gauw komen.
Roy was niet meer te redden, en is ingeslapen. De arts had 1x eerder een hond gezien met dezelfde aandoening. Wat het precies was is niet geheel duidelijk geworden. Waarschijnlijk een soort kanker maar zeker zijn we niet. Zijn poten waren heel dik en hard. Alsof het weefsel en vlees kraakbeen was geworden. Dit moest vreselijk pijn gedaan hebben. En nog kan ik niet begrijpen dat er niet eerder door iemand ingegrepen is. Hij moet ergens geleefd hebben, buurtbewoners moeten hem gezien hebben. Misschien was hij zelfs wel van iemand… Misschien vond ik dat nog wel het moeilijkste van de hele situatie, het leed dat onnodig lijden heet. Roy is gegaan met een traan en een knuffel, waardig en met respect… dat was wel het minste wat we voor hem konden doen.
©Rescueracao