Ook een verhaal die zijn sporen heeft nagelaten. 2e paasdag, heerlijk weer natuurlijk en een echte stranddag. Iedereen zoekt met de feestdagen een baai om lekker met z’n allen op het strand de vrije dag te vieren. De BBQ’s verspreiden hun geur en iedereen is in opperbeste stemming. Het is een drukte van jewelste, ook bij daaibooi. Het strand zit goed vol.
Des te onbegrijpelijker is het dan dat er naast de weg richting het strand 3 honden liggen dood te gaan en er niemand van dat strand maar 1 vinger heeft uitgestoken. Iedereen die naar daaibooi gereden is moet het gezien hebben omdat dit de enige route naar het strand is. Ze lagen in de bocht vlak na de afslag Coral Estate in het zand dus niet verscholen in de bosjes ofzo…
1 persoon heeft het hart gehad Carf te bellen en Mirjan en ik zijn gaan rijden. Al met al toch bijna 45 minuten later, inclusief spullen pakken en naar elkaar toe rijden, op de plek aangekomen. Lag er 1 dood hondje langs de kant van de weg. Voor haar kwam alle hulp te laat. Maar waar waren die andere twee gebleven. Alle bosjes doorzocht, geen honden. Richting strand gereden, nergens de honden. Bewakers van Coral Estate gevraagd, ja een bewoner was voorbij gekomen met de honden. Thank God, somebody with a heart! Ze bestaan toch nog… Een dame en heer hadden de hondjes zien liggen en ze snel meegenomen voor de eerste hulp. Of we ze alsjeblieft mee konden nemen want ze hadden nog nooit zieke hondjes opgevangen. Natuurlijk hebben we dat gedaan. De honden hadden naast dat ze behoorlijk mager waren ook schurft en moesten behandeld worden. Ze zijn opgevangen door een andere foster en ze zijn prachtig geworden. Maar wat hebben ze hard moeten knokken om er weer helemaal bovenop te komen. Zowel lichamelijk als mentaal. En wij… we hebben ons wel duizend maal afgevraagd hoe het mogelijk is dat al die mensen blijkbaar gepasseerd zijn zonder 1 vinger uit te steken en rustig hun feestje gingen vieren.
©Rescueracao