Ook Jerommeke werd als klein vondelingetje bij het asiel afgeleverd. Het kleine vlooienbaaltje was echt nog te klein om in het asiel te verblijven. De aankomende weekjes mocht hij lekker bij ons thuis komen om groter te worden en te socialiseren. Dus hompie onder de arm en mee naar huis. Na frontline tegen de Jerommeke vlooien en een flinke pulkbeurt was meneertje weer fris en fruitig. Als het ongedierte weg is voelen ze zich vaak al een heel stuk beter. Dus weer flesjes en buikjes masseren. Jerommeke liet zich het wel aanleunen. Iets minder leuk vond hij het om alleen in het puppyren te zitten.
De eerste dagen ging nog wel. Dan zijn pups moe van alle belevenissen en slapen ze veel, maar daarna gilde hij moord en brand. Maar hij had geluk, er kwam een vriendje voor hem. Jantje… Jantje was bijna geplet door een grote graafmachine toen hij op een bouwterrein rond liep. Een lieve dame zag hem en bracht hem naar het asiel. Nog zo’n klein manneke. Dit was meer een klein worstje op pootjes. Beetje bang en ook veel te klein om direct voor adoptie op te gaan. Lekker mee naar huis dus. En Jerommeke was helemaal happy met z’n vriendje. Nu Jantje er was vonden de heertjes dat ze echt way too big waren voor flesjes. Duh wij eten wel geweekte brokjes hoor mam. Twee echte “wil ik zelluf doen” hondjes. Het werden twee echte brothers from an other mother. Sliepen samen, speelden samen en aten samen. Gelukkig zijn ze ook samen geplaatst en hebben ze samen enorm veel plezier gehad in hun nieuwe thuis, waar nog een hond aanwezig was. Helaas is Jerommeke vroegtijdig overleden. Hij had een zeer agressieve vorm van kanker. De eigenaren zijn vol voor hem gegaan om hem beter te maken maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn. Maar ik ben de eigenaren nog altijd dankbaar dat ze zo voor hem geknokt hebben.
Jantje is inderdaad een worstje geworden. Klein van stuk maar hartstikke stoer.
Later zou 1 van mn laatste, rescues, Bob, ook een thuis vinden in dit gezin <3
©Rescueracao